پارسیان هند، از گذشته تا کنون...

پارسيانی که هم اکنون درکشور هند زندگی می کنند از نواده گان ایرانی _زرتشتياني هستند كه  سيصد سال پس از شكست امپراتوري ساساني از تازیان مسلمان  در سال 936 ميلادي بنا به پيشنهاد يكي از موبدان خود به نام «دستور» با دو كشتي وارد گجرات هند شدند. ( دركتاب Kisseh--Sanjan داستان غم انگیزه این کوچ اجباری به تفضیل نوشته شده است).آنها توانستندآتش مقدسي  راكه از پارس آورده بودند ابتدا در « معبد سان جان » بیفروزند. درسال 970  ميلادی سر انجام پارسيان اجازه ساخت آتشكده مخصوص به خود را گرفتند. زرتشتيان پارسی در هندبا تكيه بر شعارهاي ديني خودکه همان پندار نيك ، گفتار نيك ، كردار نيك است موفق گرديدند كه در عين حفظ آداب و سنت های خود جايگاه نسبتاً مناسبي در میان مردم هند بدست بیاورند.   از آن زمان به بعد تاريخ پارسيان بخشي از تاريخ شبه قاره هند شد.آنگونه که در دوران پادشاهي اكبر شاه (1556 تا 1605 ميلادي) از سلسله مغولان در هند ، يكي از فرماندهان مسلمان در ادامه تسخير سرزمين هند به منطقه «سن جان»‌ كه محل استقرار پارسيان بودحمله کرد . پارسيان به طرفداری از هندوان پرداختند.اما با وجود رشادت های بسیاری که  از خود نشان دادند مسلمانان بر منطقه حاکم شدند.و درنتيجه ی  زرتشتيان ناچار به نقل مكان شده  و بار دیگربه لحاظ اجراي مراسم آييني دینی خود تحت فشار قرار گرفتند. تا عاقبت  در سال 1578 اكبر شاه ،مجلسي از نمايندگان مذهب های  مختلف  تشكيل داد و در آن زرتشتيان را به رسميت شناخت.پارسيان از قرن هيجده  میلادی روابط خود با بریتانیا را آغازو در این کار بسیار موفق عمل کردند . با استقرار تدريجي پارسيان در بمبئي و توجه خاص انگليس به اين شهر ، پارسيان مورد توجه بیشتر قرار گرفتند.  آنها علاو ه بر دریافت   بعضی از پست های دولتی  در بمبئي توانستند كه به مجلس عوام انگليس به عنوان نمايندگان هند  نیزراه يابند.  حتا بعضی از آنها به  عنوان نخستین هندیان توانستند عنوان بارون دریافت کنند.در اواخر اين دوران و در جريان مبارزات استقلال خواهي ، پارسيان نقش آفريني كرده اند به طوري كه جواهر لعل نهرو و سپس گاندي يكي از پارسيان به نام (DADABHAI NAOROJI) را به عنوان « تنها پيرمرد بزرگ هند» لقب داد چرا كه اوباشجاعت  در پارلمان انگلیس از لغت « SWARAJ » (وطن بومي)  براي هند استفاده کرد. همچنين سر فيروزشاه مهتا ، سر دينشا واچا  و خانم بهيكاجي كاما  در 18 اوت 1908 نخستين هندياني بودند كه پرچم ملي هند را در كنگره بين الملل سوسياليستها برافراشتند.پارسيان هند در چند قرن گذشته  هم نقش  های مهمي در اقتصادهند  ايفا کرده اند. با اينكه آنها ابتدا از تجارتهاي كوچك شروع كردند ولي با توجه به نزديكي شان به دولتمردان  انگليسي بتدريج موفق شدندكه نقش پيشتاز را در توسعه صنعتي هند داشته باشند. خود آنها مدعي هستند كه تمامي صنايع اصلي هندرا بنياد نهاده اند. 
-کشتی سازی:درسال 1740 يك پارسي به نام (La vji Nusserwanji Wadia) نخستين كارگاه كشتي سازي و تعميرات كشتي - مورد استفاده نيروي دريايي انگليس قرار مي گرفت. آهن و فولاد:پدر صنعت هندوستان  جمشید جی ان تا تا    در سال 1907 نخستين كارخانه آهن و فولاد را راه اندازی کرد .نخستين ماشين سواري در هند متعلق به وي (1901) مي باشد. آقاي J.N TATA تنها عضو كميته برنامه ريزي هند نيز بود. او سه جزء اصلي اقتصاد دولت مدرن هند را بنياد نهاد: كارخانه هاي آهن و فولاد ، نيروگاه برق آبي و نخستين مؤسسه علوم هند در بنگلور.
-فيزيك هسته اي: نخستين رئيس كميسيون انرژي اتمي هند در سال 1948 آقاي HOMI J BHABHA  از پارسيان بود. او  پدر علوم هسته اي هند نامیده می شود. 
-نساجي : نخستين كارخانه پنبه بافي در 1854 توسط يك پارسي شروع به کار کرد.
-صنعت قفل سازي :در سال 1897 يك پارسي به نام گودریج  نخستين كارخانه قفل سازي را در هند گشود. او در سال 1902 كارخانه ساخت گاو صندوق را راه اندازي كرد. نخستين ماشين تحرير و نخستين يخچال هندي در سالهاي 1955 و 1958 از سوي گودريج ساخته شد.
-پرس مكانيكي: در سال 1942 توسط يك پارسي در هند ساخته شد.
-صنايع مواد شيميايي: نخستين هندي كه كارخانه صنايع سنگين در خصوص ساخت ماده شيميايي منيزيم كلرايد را ساخت ، پارسي بود.
در ساير زمينه هاي اجتماعي نيز پارسيان نقش هاي مهمي در اين كشور بازی کرده اند،از جمله :
-نخستين نشريه چاپي را ( رستم جی ای کارستجی) در سال 1778 در بمبئي منتشر کرد.در 1780 اولین متن انگليسي چاپي در هند را كه يك تقويم بود به چاپ رساند..اولین نشريه هندي كه بين المللي شد يونيون پرس بود كه توسط (Nanabhai Rustomji Ranina) چاپ  شد.نخستين لغت نامه گجراتي به انگليسي را هم او چاپ كرد.
-قديمي ترين روزنامه موجود The Bombay Samachar توسط اروادفردون جی ، اول جولاي 1822 چاپ شد.
-در سال 1900 سر كلانتر بميئي از پارسيان برگزيده شد.ا
-اولین زن هندي كه رانندگي كرد خانم سوزان تاتا (1905)بود.
-نخستين هندي خلبان  J. R .D TATA به نام یک پارسی بود.
-اولین هندي كه از دانشگاه آكسفورد فارغ التحصيل شد پارسي بود.
-نخستين هندي كه بر اساس سيستم جديد آموزشي مدرك پزشكي را از  شخص ملكه ويكتوريا در سال 1875 گرفت پارسي بود.
-اولین هندها یی  که  دانشنامه جراحي و داروسازي گرفتتند پارسي بودند(سال 1887).
-نخستين گروه كريكتي (که ورزش ملی  هنداست)  از انگليس ديدار كرد بهمه ی اعضا گروه از پارسیان بودند! 
-پارسيان بعد از استقلال هند هم به خاطر شايستگي هاي سياسي و اجتماعي خود همواره از جايگاه بسیار خوبی برخوردار بوده اند.  آنها توانسته اند نظر مقامات ارشد  شهر بمبئي را براي تعطيل كردن يك روز به مناسبت جشن سال نو زرتشتي بدست بیاورند.
- پارسيان تنها اقليتي هستند كه  در هند موفق شده اند  پس از استقلال  این کشورهر سه مقام فرماندهي قواي سه گانه ارتش هند را اخذ کنند.سپهبد هوايي ASPI ENGINEER در سال 1960 فرمانده نيروي هوايي شد.سپهبد نيروي زميني SAM MANECSHAW CM در 1971 فرمانده نيروي زميني شد. او اولين سپهبد نيروي زميني ارتش هند بوده است .درياسالار JAL CURSETJI در سال 1976 فرمانده نيروي دريايي شد. 
و برای به پایان بردن این مطلب سخنی از گاندی: 
« بمبئي رفاه خود را مديون پارسيان است.»

مناسبت های امرداد ماه

   مرداد نام پنجمین ماه سال و روز هفتم هر ماه در گاهشماری اعتدالی خورشیدی است. در اوستا امرتات ,در پهلوی امرداد و در فارسی امرداد گفته شده که کلمه ای است مرکب از سه جزء:

اول((ا))ادات نفی به معنی نه,دوم((مرتا)) به معنی مردنی,نیست و نابود شدنی و سوم تات که پسوند و دال بر مونث است. بنابر این امرداد یعنی بی مرگی و آسیب ندیدنی یا جاودانی. پس واژه ((مرداد))به غلط استعمال می شود.در ادبیات مزدیسنا امرداد یکی از امشاسپندان است که نگهبانی نباتات با اوست. در مزدیسنا شخص باید به صفات مشخصه پنج امشاسپند دیگر که عبارتند از :

نیک اندیشی,صلح و سازش,راستی و درستی,فروتنی و محبت به همنوع,تامین اسایش و امنیت بشر مجهز باشد تا به کمال مطلوب همه که از خصایص امرداد است نایل گردد.

      در ماه امرداد مناسبت‌هاي گوناگوني هست كه هر يك اهميت  ويژه‌اي براي زرتشتيان دارند.يكي از مناسبت‌ها «جشن‌امردادگان» است.
اين جشن برابر با هفتمين روز از امردادماه باستاني و سومين روز از امردادماه خورشيدي است.  نياكان ما در اين روز به باغ‌ها و مزارع خرم و دلنشين مي‌رفتند و پس از نيايش به درگاه اهورامزدا، اين جشن را با شادي و سرور در هواي صاف و در دامن طبيعت برگزار مي‌كردند. 

منبع انجمن زرتشتیان تهران/همازور

آریایی ها چه کسانی بودند؟

آریائیان مردمانی از نژاد هند و اروپایی بودند که در شمال فلات ایران می‌زیستند. دلیل اصلی مهاجرت آنها مشخص نیست اما به نظر می‌رسد دشوار شدن شرایط آب و هوایی و کمبود چراگاه‌ها، از دلایل آن باشد. مهاجرت آریائیان به فلات ایران یک مهاجرت تدریجی بوده‌است که در پایان دوران نو سنگی (۷۰۰۰ سال پیش از میلاد) آغاز شد و تا ۴۰۰۰ پیش از میلاد ادامه داشته‌است.
نخستین آریایی‌هایی که به ایران آمدند شامل کاسی ها(کانتوها ـ کاشی‌ها)، لولوبیان و گوتیان بودند. کاسی‌ها تمدنی را پایه گذاری کردند که امروزه ما آن را بنام تمدن تپه ی سیلک می‌شناسیم.لولو بیان وگوتیان نیز در زاگرس مرکزی اقامت گزیدند که بعدها با آمدن ماد هابخشی از آنها شدند. در حدود ۵۰۰۰ سال پیش از میلاد، مهاجرت بزرگ آریائیان به ایران آغاز شد و سه گروه بزرگ آریایی به ایران آمدند و هر یک در قسمتی از ایران سکنی گزیدند: ماد ها در شمال غربی ایران، پارس هادر قسمت جنوبی وپارت هادر حدود خراسان امروزی.
شاخه‌های قومِ ایرانی در نیمه‌های هزارهٔ اول قبل از مسیح عبارت بوده‌اند از: باختریان در باختریه (تاجیکستان و شمالشرق افغانستانِ کنونی)،سکاهای هوم‌کار در سگائیه (شرقِ ازبکستانِ کنونی)، سُغدیان در سغدیه (جنوب ازبکستان کنونی)، خوارزمیان در خوارزمیه (شمال ازبکستان و شمالشرق ترکمنستانِ کنونی)، مرغزیان در مرغوه یا مرو (جنوبغرب ازبکستان و شرق ترکمستان کنونی)، داهه در مرکز ترکمستان کنونی، هَرَیویان در هَرَیوَه یا هرات (غرب افغانستان کنونی)، دِرَنگِیان در درنگیانه یا سیستان (غرب افغانستان کنونی و شرق ایران کنونی)، مکائیان در مکائیه یا مَک‌کُران (بلوچستانِ ایران و پاکستان کنونی)، هیرکانیان در هیرکانیا یا گرگان (جنوبغربِ ترکمنستان کنونی و شمال ایرانِ کنونی)، پَرتُوَه‌ئیان در پارتیه (شمالشرق ایران کنونی)، تپوریان در تپوریه یا تپورستان (گیلان و مازندران کنونی)، آریازَنتا در اسپدانه در مرکزِ ایرانِ کنونی،سکاهای تیزخود در الانیه یا اران (آذربایجان مستقل کنونی)، آترپاتیگان در آذربایجان ایرانِ کنونی، مادایَه درماد (غرب ایرانِ کنونی)، کُردوخ در کردستانِ (چهارپاره‌شده‌ی) کنونی، پارسَی درپارس و کرمانِ کنونی،انشان در لرستان و شمال خوزستان کنونی. قبایلی که در تاریخ با نامهای ما ننا هالو لو بیان ا، گو تیان ها، وکا سی ها شناسانده شده‌اند و در مناطق غربی ایران ساکن بوده‌اند تیره‌هائی از شاخه‌های قوم ایرانی بوده‌اند که زمانی برای خودشان اتحادیه‌های قبایلی و امیرنشین داشته‌اند، و سپس در پادشاهی ماد ادغام شده‌اند.
مادها در ایران نزدیک ۱۵۰ سال (۷۰۸- ۵۵۰ ق.م) هخامنشی‌ها کمی بیش از دویست سال (۵۵۰-۳۳۰ ق.م) اسکندر و سلوکی‌ها در حدود صد سال (۳۳۰ -۲۵۰ ق.م) اشکانیان قریب پانصد سال (۲۵۰ ق.م – ۲۲۶ م) و ساسانیان قریب چهار صد و سی سال (۲۲۶-۶۵۱ م) فرمانروایی داشتند.


منبع ویکی پدیا