آذر نام ايزد نگاهبان آتش است و آذرگان در شمار جشن‌هايي است كه آيين‌هاي آن با بزرگداشت آتش كه گمان می رفته يكي از فروزه‌هاي نيك اهورايي بوده ، نزديكي و همخواني داشته .
آتش يكي از چهار آخشيج(عنصر) پاك در نزد ايرانيان باستان و زرتشتيان است. آتش در ميان ايرانيان از ديرباز از سپندينگي(تقدسي) ويژه برخوردار بوده و بنا به يك باور، آنرا جانشين خورشيد روي زمين مي دانستند. به اين دليل در اوستا سرودهايي درباره ستايش آتش و خورشيد به چشم مي‌خورد.نیاکانمان آذرگان را روزی خجسته می دانستند و در خانه‌ها و بام‌ها آتشافروخته و آن روز را با شادی و شادمانی و خواندن نیایش‌ها و گستردن سفره آیینی با خوراکی‌های گوناگون در آتشکده‌ها که آذین بندی شده بودند، جشن می گرفتند. به هنگام جشن، بر آتش چوب‌های خوش سوز و خوش بو می نهادند و آنگاه به مناسبت آغاز سرما، از آتش فروزان در آتشگاه، هر کس اخگری به خانه برده و آن آتش تا پایان زمستان در خانه‌ها فروزان بود و نمی گذاشتند خاموش شود و آن را نیک فرجام و فرخنده می دانستند.هم چنین گل (آذربون)گل ویژه ی این ماه است که در متون فارسی گل آذریون را با نام‌های دیگری همچون « آذرگون »، « گل آتشی » یا « گل آتشین » نیز نامیده اند..
جشن آذرگان خجسته باد.
منبع ویکی پدیا و انجمن زرتشتیان تهران
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر