دست های بسته

تا حالا به این موضوع فکر کردید؟ که چرا،هر وقت دعا میکنیم ،دست هامون را بالا میبریم!
هر وقت خدا را صدا می زنیم باز به آسمان نگاه میکنیم!
فکر کنم شاید چون بزرگ و دور از دسترس و تصور بنظر میرسد ..نا خود آگاه ما را به یاد آسمان
بزرگ وبی نهایتها می اندازد.و براستی :
آسمان همیشه برای انسان زمینی پر از راز بوده و هست . و هم چنین الهام بخش...
خورشید و ستارگان و سیاره ها و شهاب ها سال هاست از اون بالا ما رو می بینند.و شاید خیلی
چیز های دیگر که ما از وجودشان بی اطلاعیم!
در واقع ما از این پایین آنها را نگاه می کنیم اما در نها یت خود خواهی، فکر میکنیم که این - آن ها
هستند که به ما چشمک می زنند اصلن برای ما ساخته شده اند!(شاید هم نگاه کنند)!
حتی ساقط شدن شهاب سنگ ها را به خودمان ربط می دهیم و در آن لحظه آرزو میکنیم!
براستی چرا فکر میکنیم همه ی دنیا برای ما ساخته شده؟ همه چیز مال ماست؟
تازه نه به طورمساوی .هر کسی زورش بیشتر ه سهم بیشتری برمی دارد...تازه بعضی ها سهم
همه رو می خواهند !حتی به جای بقیه هم فکر می کنند!
راجع به چگونگی بودن یا نبودن خواستن ها و نخواستن های بقیه نظر میدهند!حتی قانون
درست می کنند.
اما آن ها که به آسمان نرفتند..ماورا رو ندیدند..مثل ما هستند...نه، شاید هم ناتوان تر ازما !
چون دست های ما باز و هنوز به سمت بالاست.ما به آسمان نگاه میکنیم.پشتوانه ی ما
امید واریست...به یک قدرت بی انتها!
.ولی ..دست های آن ها بسته است و آویزان..خیره به آینه ای که روبروی خود آیخته اند نگاه میکنند!
بدون هیچ امیدی...