با کشورم چه رفته است!

آغاز ِ خاطرات ِ من از توست آواز ِ غمگنانه ی اين دل، نيز

.ديشب که در گلوی گياه ِ من بار ِ دگر صدای تو گل داد دانستم:

تا خاک ِ من از زخم ِ دير ساله ی اهريمن خنياگر

ِ

خزان ِ درخت است من، همصدای سبز ِ تو خواهم ماند.

بگذار بر دريچه ی تاريک ماآهنگ ِ ماه نباشد

.بگذار چشمه ام از سنگلاخ ِ تيره ی اندوه بگذرد

.

شادابی ِ شکوفه ی آن آرزوی دور رؤيای نازنين ِ مرا رنگ می زند.

هر جا پرنده ای دل خسته ی کرشمه ی باغ است

هر جا دلی پژواک ِ تابناک ِ چراغ است

هرجا سپيده ای پيغام ِ روسفيدی ِ روز است آواز ِ ارغوان ِ تو جاری ست.

در جاری ِ هميشه ی آن جويبار ِ نورجان ِ من وُ جوانه ی شاداب ِ تو يکی ست.

ديشب ترا دوباره صدا کردم يعنی:

تاريکی ِ کرانه ی ما را، ستاره وار!بار ِ دگر ترانه ی شفاف ِ تو شکست

.

وقتی که از بلندی ِ جانت فرياد برکشيدی:

"با کشورم چه رفته ست!"

از سعید سلطانپور