دیکتاتور درون

با دلتنگی حس می کنم برگی دیگر از دفتر زندگی من به پایان رسیده.وقتی به چنین حسی می رسم،اندوه غریبی قلبم را می فشارد.برای به پایان رسیدن بعضی از همین برگه ها  گاهی ثانیه شماری میکردم وبرای بعضی دیگر این آرزو که ای کاش هرگز این برگه به انتها نرسد!ا دنباله یکی از این برگ ها بود.آنجا را بسیار دوست داشتم ...جایی که در آن پس از گذشت سالها دوری و تنهایی دوستانی پیدا کرده بودم که با وجود مجازی بودن هم صحبتی با آنها برایم بسیارلذت بخش بود.از بودنشان خوشحال و از نبودشان دلتنگ می شدم.دوستانی که در جای جای دنیا به خاطر هم وطن بودن و هم خون بودن و داشتن پیشینه ای یکسان باآنها پیوند داشتم.و در حین تبادل افکار تمرین دمکراسی از نوع ایرانی می کردیم!با خود فکر می کردم در مدت زمان نسبتن طولانی که از کشورم دور بوده ام چقدر سطح آگاهیهای مردم تغییر کرده و احساس نزدیکی که ازاین تغییرات داشتم قلبم را گرم می کرد....اما افسوس که این برگه هم تا بخود آمدم چون یکی دیگر از برگه ها پر شده .به اتمام رسید...من ازگفتن سخنان تکراری اینکه ما ایرانی ها چنین هستیم و چنانیم بیزارم.چون با توجه به تجربیاتی که در طول  زندگیم بدست آورده ام ، بخوبی میدانم که مردم کشور های مختلف هر کدام به نوبه ی خود نقاط قوت و ضعف بسیار دارند.پس انگشت گذاشتن روی نقاط ضعف خود و فقط گلایه از آن نهایت بی انصافیست.فقط نگفتن یکی دو جمله در پایان این برگ مرا آزار می دهد و آن این است که :تا رسیدن به مفهوم دمکراسی راه طولانی در پیش داریم بسیار طولانی...و خوشحالم که همواره سعی کرده ام یکی از پرچم داران این راه باشم ...در مغز هریک از ما دیکتاتوری زندگی میکند که اگر رهایش کنیم ما را تبدیل به هیولایی خواهد کرد که از انسان بودن فقط ظاهر آن را به یدک خواهیم کشید..